Ад шчасьця сэрца скача, як дзіця,
Ад бед яно, як млын, шуміць начамі,
Варочае цяжкімі камянямі,
Падлічваючы горычы жыцьця.
Ды сэрцу быць гадзіньнікам не гожа:
Спынілася – і ўжо не завяду,
Яно секунды адбіваць не зможа,
Калі падкосіць сьмерць маю хаду.
Яго ў рамонт, як здарыцца патрэба,
Я не аддам дасьведчаным майстрам
І, як стары гадзіньнік, не прадам
У дні нястач і бед за лусту хлеба.
Затое зь ім далей у свой паход
Я крок у крок датуль ісьці гатовы,
Пакуль не скончыцца яго жыцьцёвы,
На ўвесь мой шлях разьлічаны, завод.
1962
|
|
